موزه صبا تهران
ابوالحسن صبا در سال 1281 خورشیدی در شهرتهران متولد شد. پدرش ابوالقاسم کمال‌السلطنه فرزند محمدجعفر خان صدرالحکما فرزند محمودخان صبا، شاعر و نقاش بلند آوازه عهد ناصری و از مردان فاضل و هنردوست عصر خویش بود. کمال‌السلطنه طبیب، ادیب و دوستدار موسیقی بود. سه‌تار را به زیبایی می‌تواخت و اولین استاد پسرش بود. صبا علاوه بر نوازندگی، گاه آهنگ نیز می‌ساخت و علاوه بر موسیقی، ادبیات کلاسیک ایران را به خوبی می‌شناخت، زبان انگلیسی را می‌دانست و به پرورش گل نیز علاقمند بود
ساز اصلی استاد ویولن بود که آن را نزد حسین‌خان هنگ‌آفرین فراگرفت. همچنین سنتور را نزد علی‌اکبر شاهی و حبیب سماعی، کمانچه را نزد حسین‌خان اسماعیل‌زاده، ضرب را نزد حاجی خان ضربی، نی را نزد اکبرخان، تار را نزد استاد علی‌نقی وزیری و سه‌تار را در مکتب استاد میرزاعبدالله و غلامحسین درویش به کمال رسانید. ایشان در جوانی به مدرسه کمال‌الملک رفت و نقاشی را فراگرفت. همچنین مهارت‌هایی در زمینه سوهان‌کاری، نجاری، ریخته‌گری، معرق‌کاری و خاتم‌کاری به دست آورد که در سال‌های بعد در ساخت آلات موسیقی به کار گرفت. ایشان در 29 آذر 1336 در سن 55 سالگی به علت ناراحتی قلبی چشم از جهان فروبست.
موزه صبا یا موزه استاد ابوالحسن صبا مربوط به استاد برجسته موسیقی ایرانی ، استاد ابوالحسن صبا است که بر اساس وصیت ایشان در ۲۹ آبان ۱۳۵۳، توسط دانشکده هنرهای زیبا به موزه تبدیل شد. ابوالحسن صبا علاوه بر نوازندگی، دستی نیز بر آهنگسازی داشت و همچنین آشنایی خوبی با ادبیات کلاسیک ایران داشت.
موزه صبا تهران به دو بخش تقسیم می‌شود که عبارتند از:
1- بخش اول شامل سازها، لوازم شخصی و آثار استاد صبا است مانند :دفتر یادداشت‌های شخصی او و شعرهایی را که به خط خوش ایشان بر کاغذ نقش بسته به نمایش می‌گذارد. عینک، قلم، دوات، بنچاق قدیمی منزل استاد (متعلق به سال 1316 هجری قمری)، کت و شلوار رسمی او و یک ماسک گچی از صورت ایشان
2- کارهای دستی همسر استاد صبا است که شامل مجموعه تندیس‌های مومی و لباس‌های محلی و سنتی ایران قدیم است همچنین این بخش به 90 عروسک اختصاص دارد که لباس اقوام مختلف ایران از جمله خراسان، قم، یزد، بندرعباس، گیلان، کردستان، ترکمن صحرا و … را پوشیده‌‌اند.
